Een beetje onwennig sta ik hand in hand met mijn cursusgenoten. Als ik de kring rondkijk zie ik dat ik niet de enige ben die zich licht gespannen afvraagt waar deze oefening ons heen zal leiden. Met inmiddels een half jaar coachopleiding bij 5d achter de rug berust ik in het vertrouwen dat ook dit van de kwaliteit zal zijn die ik ben gewend. Bij menige oefensessie bleek mijn ratio het traagst van begrip dus mijn hoofd kan best nog een kwartiertje achter de feiten aanlopen. Ik schud mijn schouders los.
De Bolero start, ik sluit mijn ogen. Volgens de korte, duidelijke instructies van Jacqueline heffen we gezamenlijk onze handen omhoog, zwaaien ze met verende knieën naar beneden om vervolgens het lijf weer te strekken. Dit alles dient honderden keren herhaald op de maat gedurende de volle 15 minuten die de Bolero bespeelt. In het slechtste geval levert dit me flink stukje beweging op. Ik buig en strek, buig en strek, buig en strek.
Op de maat is nogal een dingetje voor me. Ik kan wel in tien soorten, voor anderen vaak onbegrijpelijke, ritmes op welke muziek dan ook. Zonder muziek ook overigens. Maar blijkbaar is er een universeel herkenbare timing in de Bolero aanwezig, want mijn linker- en rechter buurvrouw bewegen in hetzelfde tempo. Dankbaar voor zoveel muzikaal weten om me heen volg ik hun bewegingen.
Mijn hoofd zoekt naar betekenis. Zou dit een oefening zijn in volgen en leiden? Ergens antwoordt er iets van geen idee en onbelangrijk. “Maar”, alarmeert mijn hoofd, “ik ben weer aan het volgen!”. Tientallen wijze trainers, coaches en vrienden verzekeren me al decennia dat volgen en leiden beiden even belangrijk zijn. Als beiden even belangrijk zijn waarom voelt volgen voor mij dan als trekken aan het kortste eind?
Mijn linker buurvrouw stapt uit de kring. Het verbreken van die schakel dreigt het soepele ritme van de groep te verstoren. Met mijn linkerhand leg ik contact met haar buurvrouw of buurman, ik houd mijn ogen gesloten. De hand trilt, ik geef een kneepje ter geruststelling en breng ons terug in de grote monoflow. Ben ik dan toch een leider? Mijn hoofd is ook nooit eens stil. Ik strek me krachtig en trots, veer energieker door de knieën en hou moeiteloos het opzwepende tempo van de Bolero bij. Iets subtiels is verschoven waardoor ik iets bijdraag. Ik geef richting zonder te overheersen, ik volg zonder passief te zijn.
Wat als de wereld niet bestaat uit leiders en volgers, maar uitsluitend uit mensen die beiden zijn. Welk onrecht doe ik mezelf aan door me het een te ontzeggen en het ander te laten domineren. Volgen en leiden samen in evenwicht, elkaars tegenwicht. Zonder volgen verwringt leiden in overheersen, zonder leiden verzandt volgen in onderworpenheid. De Bolero stopt, hijgend stap ik direct naar buiten voor de broodnodige bezinning. De kracht, mijn kracht, stroomt door me heen. Met leiden en volgen in balans zie ik wat er altijd al is geweest en wat het mogelijk maakt.
Cindy Stienstra
