Ik dacht altijd dat ik leuk woonde. De tijd dat ik leefde in het krappe vierkamerappartement lag ver achter me. Niet langer draaide ik mijn strak georganiseerde dagen af op uitsluitend mijn ratio, mijn vermogen mezelf en mijn gevoel weg te cijferen, volledig gericht op dat ene talent: kennis vergaren. Nee, ik had dat flatje jaren geleden al uitgebreid tot een leuke, ruime eengezinswoning. Drie verdiepinkjes, tuintje, van alle gemakken voorzien. Ik had mijn kamers met gevoel, intuïtie, het maken van oprecht contact en plezier herontdekt. Dus ik was wel lekker bezig, dacht ik zo. Wist ik veel.

Het besef dat wij allemaal in een kasteel wonen met ontelbaar veel kamers in gangen, torens, kerkers, aanbouwtjes en tuinhuisjes kwam dan ook als een schok. Wat had ik mezelf allemaal ontzegd? Waar was de rest van mij gebleven? Debbie Ford schreef ooit een boek vol over deze kasteelbeeldspraak ( Debbie Ford – Licht op de Schaduw). Ooit geboren in ons paleis sluiten wij allemaal kamer na kamer, hiermee vele eigenschappen naar onze schaduw verbannend. Moedig las ik door de bladzijden van haar boek in de stille hoop daar ook het verhuisplan terug naar mijn kasteel te vinden. 

Met in mijn hoofd wisselende visioenen van kastelen variërend in thema van Frozen tot Hogwarts stelde ik me open voor het idee een heuse kasteeljonkvrouw te zijn. Debbie tipte me dat ik via mijn allergieën mogelijk veel waardevols uit mijn schaduw kon opdiepen. Gezegend met veel van deze schaduwuitnodigingen slenterde ik wekenlang door steeds weer nieuwe delen van mijn zich onthullende kasteel. Waarom ik het niet eng vond is me nog steeds onduidelijk. De kamer met ‘fouten maken mag’ was al open, misschien…

Ach, ik kwam ook wel eens een grijs of zwart randje tegen. Mijn hang naar materiële zaken, naar comfort, jaloezie, chagrijn, rancune, ongeduld, egoïsme, onzekerheid. Maar achter de hardst bonkende deuren zaten geen monsters. In de kamers achter die deuren vond ik de prachtigste vergeten talenten. Toen ik me erop betrapte verheugd te zijn bij de ontdekking van weer een allergie, huppelde ik door de paleisgangen, zwierde ik in mijn balzalen, mijmerde ik mijn diepste inzichten in het heropende torenkamertje met wijsheid. Reikhalzend keek ik uit naar wat zich nog meer aan mij zou ontvouwen. Sommige kamers bleken knooppunten die toegang gaven tot grote verborgen vleugels van mijn slot. De wanden van de kamers gevuld met ‘het lef om bang te zijn’ en ‘laten zien wat ik kan’ bleken bezaaid met nieuwe deuren naar nieuwe gangen. Het proces van bewustzijnsverbouwing is verre van lineair.

De grootste verandering kwam plots toen ik met iets heel anders bezig was. Ik voegde het woordje ‘nog’ toe aan de zin die ik zojuist had uitgesproken. “Ik ben geen ondernemer”, oh nee, “Ik ben nog geen ondernemer”. Rechts in mij sprong met een plonk een licht aan dat een lange gang met tientallen kamers onthulde. Was dat ook allemaal van mij? En met een felle vonk in mijn binnenste die benieuwdheid, die gespannen verwachting, als de dag voor mijn verjaardagen als kind. Het zoete verlangen naar meer. Alsof dat niet genoeg was, bracht die nieuwsgierigheid ook een hernieuwde benieuwdheid naar de ander met zich mee.

Dus huis ik momenteel in mijn asymmetrisch bewoonde villa Kakelbont. De verlichte kamers onthullen in het donker langzaam de contouren van mijn paleis. Ik nestel me op de bank bij een net ontdekt openhaardje en kijk uit naar wat ik nog meer in huis heb.