Zij kwam als eerste binnen, rillend van de kou en misschien ook wel van de spanning. Hij kwam iets later, had vast gezeten in de file en kwam gehaast aangelopen.

Met woorden begroetten ze elkaar, hun ogen evenwel langs elkaar, iets te lang niet aankijken, de spanning is voelbaar.

We gaan zitten, zij beiden vooral op elkaar gericht, ik aan de denkbeeldige buitenrand.

We stellen de doelen met elkaar vast, alsook de spelregels. Een belangrijke is de borging van de privacy, waarmee niemand over de inhoud met anderen spreekt, evenwel kunnen ze de uitkomst van hun gesprek wel delen met derden.

Het gaat over samenwerken, geraaktheid, gekwetst zijn, lading en ook verdriet.

Toen ik startte als conflictcoach zette ik vooral veel kader neer, LSD, vat elkaar samen, wat past wel, wat past niet, nu met het ouder worden en dankzij de ervaring, blijf ik op mijn poef, ademend, aanwezig en laat het gesprek vanuit een afstandje zich ontvouwen. 

In dit betreffende gesprek was de kwaliteit van de conflictpartners dat ze beiden wilden investeren en beiden eruit wilden komen met elkaar. Dat is een voorwaarde voor conflictcoaching. Als dit niet meer geldt, spreken we over mediation in plaats over conflict coaching, het mes ligt dan op tafel. 

Mijn gesprekspartners, vertelden aan elkaar waar de ander ze zo in geraakt heeft, gekwetst had, waar de ander zo mis zit. En daarin kon ik vragen gaan stellen:

Wat denk je en wat voel je als de ander tijdens een overleg je niet uit laat praten

Wat denk je en wat voel je als de ander je voor jouw gevoel negeert

Wat denk je en wat voel je als de ander je voor jouw gevoel afblaft..

En dan gaat het gesprek niet meer over de ander maar over het eigen verdriet, last, pijn. Een waardig moment in het gesprek, er wordt een inkijk gegeven in het oude besluit, ofwel de geraakte ik- 

De eerste autobiografische afslag van de rotonde, wordt als het spannend of rakend is nog steeds genomen.

De taak van de conflictcoach is hier met rust, met ruimte en vol vertrouwen bij te blijven, wederzijds te bevragen op de eigen binnenwereld, beiden blijven betrekken en beiden naar elkaar laten vertellen waar de geraaktheid zo zit.

Daarna ontspannen de spieren, komen de tranen, kan er nog een kleine vlammende opleving van aanklacht zijn maar ook, zijn ze bezig verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen aandeel. We maken afspraken, wat ga je zelf doen, wat vraag je aan de ander, wat doe je als je weer geraakt wordt, de schaal met koekjes wordt eindelijk gevonden, de thee opnieuw ingeschonken, er is weer ruimte ontstaan.

En elke keer ben ik ontroerd door de moed van mensen om het hoofd te buigen en voorbij de aanklacht naar de ander te kijken naar zichzelf. Respect!

Jacqueline van der Feen